Zestoan, Iraetako meandro batean, Amillubi baserria dago, balio agroekologiko handiko hainbat hektarea kolektiboki erosteko Biolur ekimenaren izena ematen duena. Nekazaritza eta abeltzaintza ekologikoaren aldeko Gipuzkoako elkarte honek proiektu komunitario hori abiarazi du herritarrei "elikagai osasuntsuak eskaintzeko" eta "nekazarien esku dauden lurrak kontserbatzeko".

Biolurrek 30 urte bete ditu orain, eta nekazarien eta kontsumitzaileen sarea sendotu ondoren, urrats berriak eman nahi ditu elikagaien burujabetzaren, elikagaien kalitatearen eta kontsumo kontzientearen alde. Euskal Herrian kontsumitzen diren elikagaien % 90 inguru inportatzen dira. Era berean, krisi ekosoziala lehentasun politikoa dela onartzeak alternatibak bilatzea, esperimentatzea eta biodibertsitatea sustatzen duten eta larrialdi klimatikoari aurre egiten dioten ereduak eraikitzea dakar.

Amillubiren sustatzaileek Ipar Euskal Herrian hamarkada hauetan garatu diren agroekologiaren inguruko dinamikak dituzte eredu, eta uste dute Zestoako lursaila Lurzaindiaren enbrioia izan daitekeela Bidasoaren alde honetan. Bidean da, baina anbizio hori nabarmentzen dute. Orain finantziazioa bilatzen ari dira espazioa erosi eta egokitzeko, lehenengo datorren udaberrian ereiteko, eta gero nekazarien eta herritarren zerbitzura dauden proiektu gehiago garatzeko. Urola eskualdeko udalak laguntzen ari zaizkie.

«Elikagai-estrategia bideragarri batekin batera, sektorean inbertsio koherenteak egin behar dira, jardunbide egokiak sustatzen dituztenak eta orekak berrezartzen eta burujabetza berreskuratzen laguntzen dutenak»

Gainera, lursailak 26 hektarea ditu mugakide. Hektarea horiek Visesarenak dira, Lakuako Gobernuaren sozietate publikoarenak. Horrek ahalmen handia eskaintzen du ekoizpen-lur gehiago babesteko, berezko eredu bat garatzeko eta eskualdearentzat bideragarria den elikadura-estrategia bat garatzeko, eta, aldi berean, Gipuzkoako gainerako lurraldeetara eta, gero, Euskal Herriko beste lurralde batzuetara hedatzeko.

Amillubi bezalako herri-ekimenek politika publikoek lagundu beharko luketen norabidea markatzen dute. Elikagai-estrategia bideragarri batekin batera, inbertsio koherenteak egin behar dira sektorean, jardunbide egokiak sustatzen dituztenak eta orekak berrezartzen eta burujabetza berreskuratzen laguntzen dutenak.